Rozdział 47

-Jesteśmy-po jakimś czasie usłyszałam głos Luka
-To powiesz mi w końcu kogo to urodziny, albo kto na nich będzie?
-Powiem Ci tylko tyle, że będziemy my, reszta zespołu i czwórka przyjaciół solenizanta z dziewczynami. 
-Dużo wiem.-powiedziałam i zaczęliśmy się śmiać.

***

-Siema stary-powiedział Luke i uściskał solenizanta-To moja dziewczyna, Amy.
Nie mogłam uwierzyć własnym oczom, w progu drzwi stał Niall. Ten Niall.
-Hej-powiedziałam
-Cześć-odpowiedział-Wejdźcie do środka-dodał
-Hejka wszystkim-krzyknął Luke
-Siemka-odpowiedzieli po kolei
Czułam na sobie spojrzenia chłopaków, znają mnie, wiedzą kim jestem. Czułam się niezręcznie. 
Kiedy Luke poszedł składać życzenia Niallowi, czwórka chłopaków, wzięła mnie na stronę.
-Takie pytanie: Co ty tu robisz?-zapytał Harry
-Posłuchajcie, ja nie wiedziałam, że to urodziny Luka. Nie powiedział mi gdzie jedziemy. 
-Nie możesz tu być-powiedział Zayn
-Gdybym wiedziała, że to jego urodziny, nie przyjechałabym.
-Słuchajcie, to nie jej wina, nie wiedziała, teraz musimy skupić się na Niallu
-Ja powiem, Lukowi, że się źle czuje i wyjde.
-Dobry pomysł-powiedział loczek
-Właśnie, że nie-odezwał się Liam- Nie jesteście dziećmi żeby uciekać od problemu. Niall cierpi, ty też pewnie nie jesteś super szczęśliwa z tego powodu. My jesteśmy jego przyjaciółmi i nie chcemy widzieć go w takim stanie. Porozmawiacie jak normalni ludzi i rozwiążecie to co między wami jest.-powiedział.
-Jak tu już coś powiesz, to zawsze jest takie mądre-powiedział Harry i napił się
-Dziękuję, a teraz do dzieła. Idź na balkon, a ja tam przyprowadzę Nialla, a Lukiem się zajmiemy.
-Okej-powiedziałam i odeszłam.
Nie zachowuj się jak dziecko.
Gdy już tam będę, razem z nim nie mam pojęcia, o czym będziemy rozmawiać. Jestem dorosła, ale boję się i wiem, że nie dam sobie rady. Zamiast iść na balkon, wyszłam z domu. Zadzwoniłam po taksówkę i pojechałam do domu. Napisałam Lukowi, że źle się czuje żeby się nie przejmował. Spanikowałam, tak wiem, że Niall cierpi, ale nie potrafiłabym z nim teraz porozmawiać.  Wciąż jestem, bojącym się życia, dzieckiem.

*Następny dzień*

-Ari! Muszę Ci coś powiedzieć!-krzyknęłam, gdy tylko się obudziłam-A no tak, przecież ty, tu już nie mieszkasz. 

Podniosłam się z łóżka i w złym nastroju zeszłam na dół. Nie miałam ochoty na nic, ale coś muszę zjeść. Zrobiłam sobie tosty, a do szklanki nalałam sok pomarańczowy. Poszłam do łazienki, puściłam muzykę i weszłam do wanny. Relaks, chociaż przez kilka chwil mogę o tym wszystkim zapomnieć. Niestety ta chwila szybko minęła, gdyż usłyszałam pukanie do drzwi.

-Już idę!-krzyknęłam

Szybko wyszłam z wanny, osuszyłam się, ubrałam białą bluzkę i krótki spodenki i popędziłam na dół.

-O hej, co ty tu robisz, z walizkami?-zapytałam

-Mi ciebie też miło widzieć.

-Wejdź

-Dzięki. Ariana do mnie zadzwoniła i powiedziała, że szukasz współlokatorki i oto ja.

-No w sumie, znam Cię, lubie, więc witaj w domu, Abby.

-Jest! Udało się!-powiedziała i przytuliła mnie.

-Też się cieszę.

***

-Twoje życie jest takie ciekawe, a ja tylko pogrywam na gitarze w parku i pracuje na zmywaku.

-Ciekawe, raczej chore.

-Ja bym chciała tak żyć, znasz tyle sław.

-Chcesz się zamienić?-zapytałam i zaśmiałam się.

-Z chęcią...-szepnęła

-Co?

-Nie, nic.

*********************************

Czytasz=Komentujesz

Wróciłam po przerwie ;)

Spokojnie, kolejne rozdziały, będą ciekawsze,

a w oczekiwaniu zapraszam was na WYA ;)

Pozdrawiam ♥